آنکه می رود فقط می رود

ولی آنکه می ماند درد می کشد،

غصه می خورد،

بغض می کند،

اشک می ریزد و تمام اینها روحش را به آتش می کشد

و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت

آرام آرام خاکستر می شود …

آری ، این است خاصیت عشق یک طرفه...

میدونی بن بست زندگی کجاست؟

جایی که نه حق خواستن داری...

نه توانایی فراموش کردن …

فکر نکن که به پایت می نشینم…

بلند میشوم،

آرام چرخی میزنم و

مطمئن میشوم که نیستی

بعد برمیگردم سَرِ جایم،

سرم را میگذارم روی زمین و

می میرم…

هــر قدر هـــــم کـــه محکــــم باشــــی

یـــک نقطـــــه,

یـــک لبخنـــــد,

یـــک نگــــــــاه,

یـک عطر آشنـا,

یــک صــــــــدا,

یــک یـــــــــــاد,

از درون داغونـــت می کــــند,

هــر قدر هـــــم کـــه محکــــم باشــــی ....

تلـــخ میگذرد...

این روزهـــا را میگویم

که قرار است از تو که آرام جان لحظه هایم بودی

برای دلم یک رهگذر معمولی بسازم.

خدایا میشه سرمو بذارم رو پاهات ،

چشامو ببندم ،

تو دستتو بکشی رو موهام ،

من آروم بخوابم ...

فقط خدا یه چیز تا خوابم نبرده بگم ،

خیلی خسته ام ...                " بیدارم نکن "

باید فراموشت کنم چندیست تمرین می‌کنم

من  می‌توانم می‌شود ، آرام  تلقین می‌کنم

با عکسهای دیگری تا صبح صحبت می‌کنم

با آن اتاق ِ خویش را  بیهوده تزیین می‎کنم

سخت است اما می‌شود در نقش یک عاقل روم

شب نه دعایت می‌کنم  نه صبح  نفرین می‌کنم

حالم نه اصلاً خوب نیست تا بعد بهتر می‌شود

فکری  برای  این  دلِ  تنهای  غمگین  می‌کنم

 من می‌پذیرم  رفته‌ای  و برنمی‌گردی همین

خود را برای درکِ این صدبار تحسین می‌کنم

از جنب و جوش افتاده‌ام  دیگر نمی‌گویم به خود

وقتی عروسی می‌کند ، آن می‌‎کنم این می‌کنم

خوابم  نمی‌آید  ولی  از  ترس ِ  بیداری  به  زور

با لطفِ قرص ِ قدّ ِ نُقل یک خواب ِ رنگین می‌کنم

این درد ِ زرد ِ بی‌کسی بر شانه جا خوش کرده است

از  روی ِ عادت  دوستی  با   بار ِ  سنگین   می‌کنم

هر چه دعا کردم نشد شاید کسی آمین نگفت

حالا  تقاضای  دلی  سرشار  از  آمین  می‌کنم

نه اسب، نه باران، نه مرد، تنهایم و این دائمی‌ست

اسب  حقیقت را خودم  با این  نشان  زین می‌کنم

یا می‌برم، یا باز هم نقش شکستی تلخ را

در خاطرات  سُرخ خود  با رنج آذین  می‌کنم

حالا  نه  تو  مال  منی ، نه  خواستی  سهمت  شوم

این مشکل من بود و هست در عشق گلچین می‌کنم

کم‌کم  ز یادم  می‌روی  این روزگار و رسم اوست

این جمله را با تلخی‌اش صد بار تضمین  می‌کنم

قلبم این روزها سخت درد میکند

کاش یک لحظه می ایستاد تا ببینم دردش چیست