کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروکه ویران را

کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم!!!

ومن  چون شمع می سوزم ودیگر هیچ چیز از من نمی ماند

ومن گریان ونالانم ومن تنهای تنهایم !!!

درون کلبه ی خاموش خویش اما

کسی حال من غمگین نمی پرسد!!!

و من دریای پر اشکم که توفانی به دل دارم

درون سینه ی پرجوش خویش اما!!!

کسی حال من تنها نمی پرسد

ومن چون تک درخت زرد پاییزم !!!

که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او

ودیگر هیچی از من نمی ماند!!!

غم که نوشتن ندارد …

نفوذ می کند در استخوان هایت 

جاسوس می شود در قلبت 

و آرام آرام از چشم هایت می ریزد بیرون ...

لااقل بیا بگو که دیگر به دیدنم نمی آیی

شاید اشکی نشست

گوشه چشم هایی که به این "در" خشک شده اند !

وقتی نمیتونی فریاد بزنی ناله نکن!!

خاموش باش

قرنها نالیدن به کجا انجامید؟؟

تو محکومی به زندگی کردن

تا شاهد مرگ آرزوهای خودت باشی

وقتی دیر رسیدم با دیگری دیدمت

فهمیدم گاهی

"هرگز نرسیدن بهتر از دیر رسیدن است"

وسعت درد فقط سهم من است        باز هم قسمت غم ها شده ام

دگــــر آیینه ز من با خبر است        کـــه اسیر شب یـــلدا شده ام

مــن که بی تـاب شقایـق بـودم        همــدم سردی یــخ ها شده ام

 کــــاش چشمان مرا خاک کنید        تـا نبینم که چه تنهـــا شده ام

 یادت باشد ؛

مـن اینجا، کنار همین رویاهای زودگذر،

به انتظار آمدن تـو ،

خط های سفید جاده را می شمارم ...